این روزهای سربی و سرد و ملال آور
آرام و ساکت می وزد بر روی خاکستر
من می روم تا پای اعدام توهم ها
شاید که باشد روزگار من از این بهتر
این انجماد، این حصر، این دیوارها، این سقف
هرگز نمی ماند، نخواهد ماند تا آخر
امشب به جای این همه داد و هوار ای کاش
دست نوازش می کشیدی بر سرم مادر
این انجماد این حصر این دیوارها این سقف
هرگز نمی ماند... نخواهد ماند تا آخر...
واقعا این بیت زیباست آفرین آفرین
لیلی جان شعرای قشنگت رو خوندم، این یکی رو بیشتر می پسندم. صمیمیت و سادگی همیشگی شعرات منو تحت تأثیر قرار داد. زنده باد
این روزهای سربی وسرد وملال آور...کارهایت صمیمی ودلنشینند...درود...
متشکرم